“Ongeveer 5 jaar geleden kreeg ik te maken met een burn-out. Dit zorgde ervoor dat ik mijn huis niet meer uitkwam, het leven me minder boeide en dat de drugsverslaving (die ik toendertijd had) uit de hand liep. Al met al kon je wel zeggen dat mijn leven toen een puinhoop was. Na ongeveer 3 maanden met mijn ziel onder mijn arm te hebben gelopen, vond ik dat ik zo niet verder kon. Er moest wat veranderen in mijn leven. Ik besloot iets te gaan doen wat ik al heel lang wilde, maar niet durfde. Omdat ik bang was nieuwe mensen te ontmoeten. Want wat zouden die mensen van mij vinden? In mijn hoofd dacht ik dat iedereen mij als die verslaafde onverzorgde nietsnut zag en dat iedereen mij zou uitlachen of achter mijn rug zou gaan praten over mij.
Ik besloot te gaan hardlopen, dit leek mij het veiligst. Hardlopen kon ik namelijk mooi alleen doen. Ik hoefde met niemand rekening te houden. In het begin ging dit natuurlijk moeizaam, mijn conditie was slecht. Sommige vrienden lachten om mij en dachten dat het weer een bevlieging was en ik na een week zou opgeven. Dit vond ik natuurlijk niet leuk, toch motiveerde dit mij ook om door te zetten. Al gauw merkten mijn vrienden dat ik het meende en kreeg ik steeds meer complimenten.
Tijdens het hardlopen merkte ik dat ik steeds lekkerder in mijn vel ging zitten, niet alleen fysiek maar ook mentaal. Door het hardlopen kon ik mijn hoofd leegmaken en hoefde ik niet aan alle ellende te denken. Door de complimenten die ik van mensen kreeg bouwde ik steeds meer zelfvertrouwen op en merkte ik dat mensen me toch niet zo raar vonden als ik eerst dacht. Dit nieuwe zelfvertrouwen zorgde ervoor dat ik meer wilde sporten. Ik wilde kickboksen, maar wist ook dat ik dan wat aan mijn verslaving moest doen. Anders zou ik hiervoor nooit fit genoeg zijn. Als ik niet mee kon komen met de anderen die daar trainden, zou ik al snel opgeven. Hierdoor zouden de gedachten in mijn hoofd, dat anderen mijn als nietsnut zagen, gelijk krijgen. Dat was absoluut niet wat ik wilde.
Al snel viel mij op dat ik door te gaan boksen mijn afkickverschijnselen de baas kon zijn en blijven. Ook voelde ik me steeds fitter, sterker en durfde weer een gesprek aan te gaan met vreemde mensen, die in hetzelfde gebouw als kickbokser trainden. Ik durfde na een halfjaar al tegen een wildvreemde te vertellen dat ik verslaafd was en door middel van sport aan het afkicken was. De reactie die ik daarop kreeg verbaasde mij. In plaats van dat ik werd afgewezen en raar aangekeken, waren mensen gewoon trots en vonden zij het knap dat ik dit deed. Dit gaf mij een enorm goed gevoel en de kracht om door te gaan. Tot op de dag van vandaag probeer ik nog bijna dagelijks iets met sport te doen, al is het maar een halfuurtje.
Doordat ik zelf ervaren heb hoe goed sport voor mijn lichaam en geest zijn, heb ik samen met begeleider Jessica de activiteit social fit op de agenda van de ZO cliëntondersteuning gezet. Om zo mensen die hieraan deelnemen te kunnen ondersteunen in hun herstel."
